Ik voel de need om dit stuk te schrijven omdat er vandaag de dag nog altijd mensen zijn die óf bang zijn voor mensen met Borderline óf mensen zijn met Borderline die zich niet begrepen voelen… Ik wil je laten weten, je bent niet alleen!
Als je mij zou leren kennen, zonder mijn ‘label’ of ‘stempel’, zou je niet zeggen dat ik Borderline heb. Hooguit over enthousiast, impulsief, prettig gestoord. Ik kom soms behoorlijk rot uit mijn strot, zeg soms dingen waar ik achteraf spijt van heb, neem overhaaste niet overdachte beslissingen en lang niet alles gaat zoals ik het in mijn hoofd heb. Ik hoor het je zeggen, ja dat heb ik ook wel eens. En natuurlijk heeft iedereen wel eens een baaldag maar bij iemand met Borderline komen deze emoties, of ze nu goed of slecht zijn, 100x sneller voorbij of binnen.
Zo kan ik bijvoorbeeld enorm uit mijn stekker gaan als we een dagje winkelen gepland hebben, waar dan ook voor en dit gaat op het laatste moment toch anders, of helemaal niet door. Ik ga daar zó slecht op, mijn humeur slaat direct als een blad aan een boom en ik ben totaal ontredderd. Heb dan ook echt even tijd nodig om weer tot mezelf te komen en te denken, “Joh Martien, maak je niet druk, ga je toch een andere keer, kun je nu iets anders leuks gaan doen”. Zo zou het moeten gaan maar zo gaat het zelden.
Wanneer ik iets nieuws in mijn hoofd heb, qua idee of iets anders dan moet het eigenlijk ook gewoon diréct gebeuren, geduld heb ik niet laat staan de tijd om alles uit te werken voordat ik ergens aan begin. Impulsieve beslissingen zijn hierin dus al gauw gemaakt met als gevolg dat het weer blijft liggen omdat mijn hoofd het toch niet kan verwerken.
Naarmate de jaren verstreken ben ik mijzelf beter gaan leren kennen en sinds ik van de zware medicatie af ben en zoveel mogelijk alles puur natuur aanpak, pakt dit een stuk beter uit. Wanneer ik vroeger in een conflict dacht dat niemand mij aardig vond en het altijd aan mij lag, doe ik nu 10 stappen terug, overkijk ik de situatie en kan beter relativeren. Beter voor mijzelf, gezelliger voor mijn omgeving.
Het vooroordeel wat bestaat over Borderline is niet zo fraai en wordt vaak aangesterkt als je de dingen op Google gaat opzoeken. Je zou suïcidaal zijn, paranoïde ideeën erop nahouden, intense woede aanvallen hebben, identiteitsstoornis hebben, extreme stemmingswisselingen en verlatingsangst hebben, instabiele relaties hebben maar bovenal gewoon eigenlijk een monster zijn met een enge verschijning. Dit maakt dat je je enorm onbegrepen voelt, eenzaam en verstoten. Veel van deze dingen zijn ook op mij en mijn jongere ik van toepassing maar schaam mij er niet langer meer voor dit te uiten. Ik ben nu eenmaal zoals ik ben en mijn verleden heeft mij gemaakt tot de persoon wie ik vandaag de dag ben, en daar ben ik trots op! Met de juiste therapie (VERS training), opnieuw kennis te maken met jezelf, je valkuilen herkennen en hoe hiermee om te gaan, je omgeving te laten weten waar je grens ligt zodat ze rekening met je kunnen houden maar bovenal weer van jezelf te gaan houden, zijn dé juiste stappen in de goeie richting. Voor wat betreft instabiele relaties, ook hier herken ik mijzelf van vroeger in maar doordat ik in 2002 de juiste man leerde kennen, hij mij accepteerde met al mijn gekke buien, gebruiksaanwijzing zoek geraakt was en ik hem het leven echt zuur heb gemaakt in het begin, is hij ook degene die vandaag de dag nog aan mijn zijde staat. Ervoor heeft gezorgd dat ik in 2005 doorzette toen de diagnose werd gesteld en waar ik nog altijd stapelverliefd op ben en die mij soms nog beter kent dan ik mijzelf.