Voor eenieder die dit verhaal wil lezen, er iets van wil opsteken of omdat ze een soort gelijk verhaal kennen. Dit stuk is geschreven vanuit mijn perspectief, als moeder van een kind wat de weg een beetje kwijt is geraakt.

Ik heb dit geschreven in goed overleg met Sanne en ze heeft het zelf ook gelezen. Het is onderdeel van ons (in ieder geval van de mijne toch) verwerkingsproces. Papier is geduldig leerde mijn moeder mij vroeger al en schrijven is dus iets wat ik graag doe. Zo gaat het uit mijn hoofd en komt het ergens anders op terecht, namelijk op papier.

Het is Zaterdag 1 Mei 2021 als er een vriend van Daphne zou komen logeren. Delvanio. We kennen hem al van de flat in Wormerveer. Hij, zijn zusje en Daphne waren, en zijn nog steeds, goeie vrienden. Delvanio is onze verloren zoon, zo noemen we hem ook wel eens. A, fijn, hij kwam logeren. Een week later zouden we naar Zeeland gaan, even een weekje op vakantie. Ik weet niet eens meer hoe het precies ter sprake kwam maar ze bevestigde toen eigenlijk wat we feitelijk al wisten. Sanne rookt sigaretten. Want dat roken we inderdaad nooit eerder aan haar kleren… Het is natuurlijk niet wat we wilde horen maar ik heb ook jaren gerookt en ben sinds een jaar of 9-10 gestopt (ongeveer, heb het niet op de dag bijgehouden…). Aangezien ze nu toch op de praatstoel zat, wellicht omdat Delvanio toen binnenstapte, maakte dit de drempel wat lager en kon ik niet tegen haar uitvallen, vertelde ze ook dat ze soms wel eens XTC slikt en Ketamine heeft gesnoven. Ze kon eigenlijk niet goed uitleggen waarom, gewoon omdat het leuk was, voor de fun. Overrompeld als ik was deed ik er eigenlijk een beetje lacherig over. Dat ze het moest laten zien, en daar keek ik dus naar een zakje met wat leek op zout, gewoon keukenzout. Was het maar zout… Sanne hield stug vol dat ze wist wat ze deed, ze deed het heel af en toe, gewoon omdat het lekker was maar echt niet elke week. Was het daar maar bij gebleven…

Daphne wist het kennelijk al zo vertelde ze me later. Ze zei al een tijdje dat ze zich zorgen maakte om Sanne maar wij begrepen het niet. Logisch blijkt nu, want ik wist dit niet. Ik begreep dus ook niet waarom Daphne zich zorgen zou maken om haar zus. Nu zitten ze beiden niet helemaal top in hun velletje sinds het overlijden van Liesy in 2020. Dat heeft er behoorlijk bij ze ingehakt. De maatregelen hebben er natuurlijk ook geen goed aan gedaan. De jeugd is er niet op vooruit gegaan zullen we maar zeggen.

Feitelijk heeft ze het afgelopen schooljaar op speed gehaald. En ik wéét dat ze het ook zónder die zooi had gekund, zijzelf had dit vertrouwen niet. Naast Ketamine en XTC kwamen er steeds meer namen voorbij. Speed, Cocaïne, MDMA, de Ritalin familie, Benzopiazepinen (slaapmiddelen), lachgas, designer drugs, 2C-B, methylfenidaat. Té bizar eigenlijk dat dit soort troep dus gewoon voor het oprapen ligt voor een meisje van 17, toen nog 16! Drank en peuken mogen ze niet halen maar harddrugs halen ze gewoon via Telegram, Snapchat, TikTok of Joost mag weten waar overal.

Sanne haar gedrag veranderde gaandeweg en ik besefte, naarmate de maanden verstreken, steeds meer wat ze nu eigenlijk deed. Het bleef ook niet bij “soms”, het werd elke weekend en daarna een paar keer per week om vanaf September vorig jaar eigenlijk compleet van God los te zijn gegaan. Chillen met vrienden associeerde ik meteen met drugs gebruiken. Ze kwam vaker haar afspraken niet na, had een grote mond, thuis liepen de spanningen hierdoor vaak hoog op, ook met haar zusje maar vooral tussen hen en mijzelf, sliep ze de hele dag als ze haar rush had gehad. Dan hadden we dus niks aan haar.

Er was slechts een handjevol mensen die van de situatie afwisten want het is niet iets waar je als ouder mee te koop loopt. Eigenlijk schaam je je een beetje voor je kind. Je voelt dat je hebt gefaald. Jíj had je kind moeten beschermen. Jij had je kind moeten vertellen over de gevaren. Dat deden we natuurlijk ook wel maar het kind luisterde niet, logisch, pubers weten het altijd beter. We hebben onze meiden een zo’n goed mogelijke opvoeding geprobeerd mee te geven maar dit is zo’n typisch voorbeeld, je hebt niet alles in de hand. Gelukkig was ze eerlijk, pijnlijk eerlijk dat dan weer wel. We wisten wat ze gebruikte maar zolang zij zelf niet inzag waar ze mee bezig was konden we alleen maar lijdzaam toezien hoe ons lieve meisje, onze zorgzame dame veranderde in een jonge vrouw die ik niet meer herkende. Qua innerlijk niet maar qua uiterlijk ook niet. Ze viel enorm af, en ze zijn al niet groot (bouw van papa), keek steeds doffer uit haar ogen, eetlust van lik mijn reet, slons eerste klas, brutaal, grote monden, en we hebben écht wel flink tegenover elkaar gestaan. Ik zag het op een gegeven moment niet meer zitten. Waaraan hadden we dit verdiend, waarom konden WIJ ons kind niet helpen. Waarom snapte ze nou niet dat wat ze deed zó fout was… Ik heb ook vaak genoeg geroepen dat ik het niet meer kon, dat ik niet meer haar moeder wilde zijn, ik kon niet meer, ik was zó op… Heb haar zelfs nog eens geholpen met het inpakken van haar tas en wilde al haar shit (drug) van de kamer weg gooien waardoor we letterlijk aan elkaar stonden te trekken en duwen. Er MOEST iets veranderen. Er zullen ongetwijfeld nu mensen zijn die denken “nou, bij mij had het zover niet gekomen hoor, ik had dit of dit gedaan” maar zolang je níet in deze situatie zit, niet in onze schoenen staat kan en mag jij daar helemaal niet over oordelen.

Op een bepaald moment kwam Sanne naar ons toe, ze wilde met iemand praten want ze dacht dat ze Borderline had. Iets wat bij mij gediagnosticeerd is in 2005-2006. Aanvankelijk sloeg ik dit in de wind want dat heb jij niet. Jouw gedrag wordt veroorzaakt door deze drugs, zo ben jij namelijk nóóit geweest voor die tijd. Ja er zal genoeg verdriet zitten maar Borderline heb je niet. Dat denk ik overigens nog steeds en zelfs al heeft ze dit wel, hou ik nog net zoveel van haar. Uiteindelijk was dit wel mijn ingang. We hebben met haar gepraat en ik ging akkoord met een gesprek bij de dokter. Haar ook duidelijk verteld dat ze toch eerst van die zooi af moest, die deken van drugs zorgt er namelijk voor dat geen enkele specialist jouw ware ik kan zien en beoordelen. Dat zag ze natuurlijk nog niet zo zitten, ze wilde wel minderen, dat dan weer wel. Ik heb een afspraak gemaakt bij onze huisarts en ben er eerst zelf heen gegaan om mijn kant van het verhaal te vertellen. Dat ik mij zorgen maakte om mijn kind. Dat ik ontzettend bang ben dat er een keer politie aan mijn deur staat met de vraag of ik mijn dochter wil identificeren in het mortuarium. Dat wilden we natuurlijk koste wat kost voorkomen. Een dag of 2 na dit gesprek (hij zag de ernst gelukkig wél in) mochten we met Sanne komen. Dit was op 22 Maart dit jaar. Dat gesprek was ze wederom open en eerlijk. Ik had achteraf echter het idee dat ze het niet helemaal serieus nam, ze vond hem ook niet aardig, en dat ze een toneelstuk opvoeren m er maar vanaf te zijn. Hij heeft haar feitelijk voor het blok gezet, ik zag het meer als een interventie. Hoewel Sanne het allemaal nog niet serieus nam, zij vond namelijk nog steeds niet dat ze een probleem had, ging ze akkoord met de gestelde voorwaarden. Een gesprek bij Brijder zou worden aangevraagd. Puur ter informatie maar wij wisten toen eigenlijk al wel beter. Ze gaan haar aanpakken want wat ze doet kan écht niet meer en ze sloopt zichzelf compleet, fysiek, mentaal én lichamelijk. Niet alleen zichzelf maar ook ons gezin gaat hieraan onderdoor. Er gebeurt genoeg momenteel in ons leven en het laatste wat je wilt is je kinderen kapot zien gaan.

Om een lang verhaal kort te maken, het gehele traject bij Brijder werd in gang gezet en de gesprekken met de psycholoog vonden wekelijks plaats. Ze ging er naartoe en bleek een goeie klik te hebben met haar behandelaar. Topper ook. Nadat alles op papier stond werd de balans opgemaakt. In de weken die ze nu bezig was met de gesprekken voelde goed, ze voelde zich er zelf goed bij en kreeg steeds meer en meer in de gaten dat ze wilde stoppen. Ze wist alleen niet hoe want ze kon zelf niet meer stoppen. Het zou voor Sanne beter zijn als ze naar een kliniek zou gaan. Ergens in mijn achterhoofd hielden we er al rekening mee maar dat het nu bevestigd werd voelde meer als een opluchting dan een schok. Zo ook voor Sanne. Ze wilde niet meer, had toch wel in de gaten gekregen dat het zo niet langer kon en er íets moest veranderen. De wachtlijst voor de kliniek in Den Haag (daar zit de jongerenafdeling) bedroeg zo’n 8-10 weken. Een periode die ze dus moest overbruggen, zichzelf nog compleet kapot kon maken zoals ze zelf zei dus het liefst had ze sneller plek gehad. Nu zouden we ook nog 2 weken op vakantie gaan en we hebben 1 regel, we willen dan dus geen drugs, haar zusje is ook mee en het is gewoon een principekwestie. Dit overlegt met haar behandelaar en de arts binnen Brijder en zouden teruggebeld worden. 4 Dagen voordat we weg zouden gaan kregen we het telefoontje, we kregen Diazepam mee om de rust in haar hoofd te bewaren voor die dagen máár er werd ook gemeld dat Sanne in onze 2e vakantieweek op woensdag terecht kon voor de opname in de kliniek. Dan pak je al heel anders in. We kregen een hele waslijst met wat we wel en niet mochten en moesten meenemen. Ons eerste vakantieweekend kregen we als klap op de vuurpijl ook nog te horen dat het met opa niet goed ging. Nu was dit wel vaker en kreeg hij later toch weer een opleving. Dit gebeurde niet en hij werd uiteindelijk na een paar dagen aangesloten op de morfine pomp. Daphne was 17 Augustus jarig en hij is op 18 Augustus overleden. “Gelukkig” niet op Daphne haar verjaardag maar we zitten wel weer met een extra dilemma. Vrijdag na Sanne haar opname was de uitvaart en daar moest ze natuurlijk gewoon bij zijn.

De vakantie zelf was er 1 met vele ups maar ook zeker vele downs. Voor een verslaafde die 2 weken geen drugs mag gebruiken en alleen maar Diazepam heeft moet dit enorm zwaar geweest zijn, daar kan en wil ik niet over oordelen. Ik weet alleen dat er eigenlijk niet echt een dag voorbijging zonder woorden en dat is ontzettend verdrietig maar wel hoe het was. We hebben er het beste van proberen te maken. Woensdag 24 September reden we naar Den Haag, 3 dagen eerder terug van vakantie, die hebben we zoveel mogelijk afgemaakt ondanks opa zijn overlijden. We konden daar niets doen en ook wij hadden dit nodig. Al voelt het soms wel weer als een schuldgevoel, ik weet dat niemand het me kwalijk neemt dat we voor ons kind en onszelf kozen op dat moment. We moesten ons om half 11 melden bij de kliniek. Het gehele complex bestaat uit Parnassia klinieken, waarvan Mistral er dus 1 is. Sanne staat er tot op de dag van vandaag nog altijd 100% achter en doet het hartstikke goed! Hoe vreselijk verrot het ook voelde om je kind achter te moeten laten, haar voor je gevoel in de steek te laten, is het wel goed geweest. Ik merk dat ik een bepaalde rust over me heen heb, zij zit daar op haar plek en heeft inmiddels haar draai gevonden. Eerste week mocht ze niks, hoefde ze niks, dat was haar detox week. Feitelijk heeft ze die weken daarvoor behalve de Diazepam al geen harddrugs meer gebruikt op vakantie. Ze mag haar telefoon op dinsdagavond, donderdag avond en zondag middag tijdens de bezoekuren. Ze heeft de laptop mee van huis (eigenlijk had ik die gekregen van mijn ouders maar nu kwam hij voor haar en schoolwerk in de kliniek wel goed uit) en mag deze doordeweeks vanaf half 5. Ik heb dus de hele dag géén contact met mijn kind, op geen enkele manier. Dat voelde de eerste paar dagen echt ruk. Constant toch even kijken of je een appje hebt. Haar slaapkamerdeur heb ik dagen dicht gelaten, ik kon niet naar die lege kamer kijken. De tranen lopen nu alweer over mijn wangen als ik eraan terugdenk. Dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Je weet dat het beter is voor je kind, dat het hartstikke goed is wat ze doet, wat ze inziet maar dat gemis. Dat gevoel dat je incompleet bent, dat is wel zo verschrikkelijk. As we speak zit ze in haar 3e week en ze ziet steeds meer dingen in. Ze beseft heel goed wat ze gedaan heeft. Ze is vrolijker, straalt weer uit haar ogen, heeft weer een glow gekregen en verteld van alles over wat er daar gebeurt. De meetings van Cocaine Anonymous waar ze elke vrijdag heen gaat en zelfs na de opname heen wil blijven gaan. Haar vitaminegehalte in haar bloed is weer stabiel en ze is nu eigenlijk gewoon clean. Binnen de kliniek staat afkicken natuurlijk centraal maar wordt er ook verder gekeken, gelukkig! Er is natuurlijk een reden waarom ze aan de drugs is gegaan. Om te verdoven, maar geen verdriet en pijn te hoeven voelen. Ik kan een tal van redenen opnoemen en wellicht is er zelfs genetisch toch iets bepaald, we gaan het zien. Ook daar krijgt ze verdere hulp bij. Ze heeft het uiteindelijk toch zelf gedaan. Zelf ingezien dat het zo niet langer kon. Dat ze het allemaal waard is en dat ze fantastisch is mag ze ook nog gaan inzien al zie ik haar nu in verbeelding voor me staan “Mam, ik weet dat ik geweldig ben” dus agh… Vooruit maar…

Haar ontslagdatum staat op papier op 19 Oktober maar kan korter of langer zijn. Zelf wil ze de volledige 8 weken volmaken. Dan heeft ze alle programma’s doorlopen die ze op Mistral te bieden hebben. Vorig weekend mocht ze een dagje met verlof naar huis, we zouden daar eigenlijk elke zondag heen maar met een dagje hier is het extra fijn. Kan ze de katten lekker knuffelen, even in haar eigen omgeving. Toegegeven dat het wel wennen is voor iedereen. Zij heeft hier natuurlijk haar nodige triggers, moet ook 2-3x bellen die dag met de kliniek om alles te bespreken en kan elk moment weer terugkomen als ze dit zou willen. We hebben haar vanaf dag 1 nergens toe verplicht. Als ze het een dag niet redt omdat ze het te spannend vindt dan komt ze niet, dat geeft niet. Aankomend weekend komt ze een nachtje naar huis. Met de trein zaterdag heen, dan vieren we ook Daphne haar verjaardag, en zondag brengen we haar zelf weer terug. Stap voor stap komen we er wel. Ze heeft in ieder geval helemaal zelf de belangrijkste stap gezet, ze heeft erkent dat ze een probleem heeft. Wij komen er wel, zij komt er wel! Het traject hierna wordt ook spannend in de grote mensen wereld weer met al har gevaren maar we weten dat ze altijd weer welkom is mocht ze een terug val krijgen.

Al die tijd hebben we ons stil gehouden, hielden we dit binnen onze deuren en onze naaste familie. Nu is het, in goed overleg met haar, naar buiten om te delen. Ze wil mensen inspireren. Laten zien dat het leven echt niet altijd leuk is. Deze klote dingen horen er ook gewoon bij. Dat mensen niet mogen oordelen over zaken waar ze niet bij betrokken zijn. Dat is fucking trots op haar ben. Dat ze zoó goed bezig is, dat ik zóveel van haar en haar zusje hou. Die liefde zit zó diep. Ik zal áltijd achter mijn kinderen blijven staan en voor ze vechten als een leeuw(in). Zelfs al zag ik het zelf geruime tijd niet meer zitten.

Lieve Sanne, aangezien jij dit toch nog leest voordat het wordt gepubliceerd: Lief kind, ik hou van jou, zo ongelofelijk veel, je hebt geen idee. Jij kan dit, jij bent zó slim en zó sterk. Later, als je groot bent ga jij dit verhaal vertellen. Ga jij jongeren helpen zoals jij nu de hulp krijgt die je nodig hebt. Ondanks dat ik je niet elke dag, de hele dag, kan spreken ben ik dankbaar voor de momenten die we nu samen hebben. Er heerst rust, in mijn hoofd en tussen ons. Het is aftasten naar elkaar wat we wel en niet kunnen zeggen maar ook de zwaardere gesprekken ga je niet uit de weg. Ik krijg geen grote mond of snauw meer en je luistert. Je hoort me, net zoals ik jou hoor. Het spijt me als ik eerder niet altijd naar jou heb geluisterd toen je indirect al om hulp riep jaren geleden. Het spijt me dat ik er niet altijd voor je bent geweest. Ik ben niet perfect maar mijn liefde voor jou is meer dan perfect. Voor mij ben jij perfect en ik hou van jou!

Wij houden van jou!