Dit ben ik, dit zijn wij.
Ik ben Martine, woon samen met de liefde van mijn leven Frank en onze 2 dochters Sanne (2004) en Daphne (2007) in Assendelft, Noord-Holland.
We leerden elkaar kennen in 2002 en zijn dit jaar 29 November dan ook alweer 19 jaar samen. Ik wacht nog steeds om die ring om mijn vinger en zijn achternaam maar hey, wat niet is kan altijd nog komen. Ik hou evengoed wel van hem met heel mijn hart en meer! Texel was de plek waar we elkaar voor het eerst telefonisch spraken, gekoppeld door iemand die we toen beiden kende. Het klikte meteen en een week later zagen we elkaar voor het eerst tijdens een double date met een vriendin en haar date. Ook dat klikte eigenlijk direct en sindsdien (met helaas vele up maar ook zeker veel downs) hebben we verkering.
Ik zeg veel ups en downs want we hebben in de afgelopen (bijna) 19 jaar genoeg voor onze kiezen gekregen. December 2004 ontdekte we dat ik zwanger was, niet van hem helaas maar nog van voor zijn tijd van Texel. Ik had niks, ik woonde bij hem in (door omstandigheden), had geen vaste baan en zag het moederschap absoluut nog niet zitten. Daarnaast dacht de verwekker dat ik heen één of andere ziekte had gegeven toen ik het hem vertelde, en ging er al vanuit dat ik weg zou laten halen. Van hem hoefde ik dus ook niets te verwachten. In goed overleg met Frank heb ik daarom samen besloten om het kindje weg te laten halen. Ik weet dat er nu goeroes zullen zijn die dit afkeuren maar ik denk dat je pas kunt oordelen over een dergelijke situatie als je er ook echt mee te maken krijgt.
September 2003 kochten we samen ons eerste huisje in Wormerveer. Een appartementje groot genoeg voor ons samen. Ik had inmiddels een baan gevonden en zo begonnen we aan onze reis samen. 31 December 2004 kwam daar onze oudste dochter bij, Sanne. Een lief en rustig grietje wat overal sliep en nergens een probleem van maakte. Ze is inmiddels een experimenterende puber van 16 (bijna 17 zoals ze zelf zegt) en nog altijd het hart op je juiste plek, al maakt ze het soms enorm moeilijk.
Augustus 2007 kwam Daphne er gezellig bij en waren we compleet, in ieder geval qua kinderen. Beiden zwangerschappen verliepen goed, alleen de bevalling van Daphne heb ik als heftig ervaren. Niet zozeer vanwege de bevalling op zich al kwam ze met de navelstreng 2x keer rond haar nek ter wereld, maar meer mijn eigen situatie. In 2005 is er bij namelijk ERS gediagnosticeerd (een vorm van Borderline) en heeft er een heftige periode van therapie zijn gevolg gedaan. Vanzelfsprekend leg ik hier graag meer over uit maar zal dit middels een aparte post doen, anders wordt deze intro helemaal zo lang. Dit heeft er wel voor gezorgd dat er veel puzzelstukjes uit mijn verleden op zijn plek vielen, ik kan er een boek over schrijven denk ik… Ben je uitgever en voel je je geroepen? Gil maar…
We wonen inmiddels sinds eind 2018 in ons grote mensen huis in Assendelft. 3x Zoveel ruimte en de meiden een eigen kamer. Flinke voortuin en nog grotere achtertuin, ons paleis! Maart 2020 kwam daar dan toch nog een gezinslid bij, onze Charlie. Via Facebook kwamen we voorbij een advertentie en hoewel ik altijd erg op mijn hoede ben met dit soort add’s greep deze direct mijn aandacht en gevoel. Een week later gingen we hem op zoeken en namen we hem mee naar huis. Onze Charlie, een prachtige raskat (Maine Coon – Ragdoll) helemaal van ons. Frank heeft van oorsprong een hekel aan katten maar is nu het meest verzot op zijn vriendje. Hij heeft echt onze harten gestolen en kwam op het juiste moment in ons leven.
Ik geloof niet in toeval. 9 April dat jaar is Frank zijn tante overleden, 2e moederfiguur voor onze meiden. Ze paste al op ze toen Sanne 1,5 was en later ook op Daphne. Roddelen met haar over hun moeder, leuke uitstapjes maken, samen op vakantie naar voornamelijk Weert. Ze hadden een bijzondere band. Ook al wisten we dat ze zou komen te overlijden (darmkanker) komt zoiets toch evengoed onverwachts. Charlie was dus een welkome afleiding en ik vind het bijzonder hoe snel je gehecht raakt aan zo’n beestje.
Horecatijger
Op mijn 16e ben ik (in goed overleg en vrijwillig) uit huis geplaatst en kwam ik terecht in Westhaven, een leefgroep voor kinderen die niet meer thuis konden wonen. Tijdens deze periode kwam ik terecht bij een dagbesteding en kon ik kiezen uit 2 richtingen, techniek en horeca. Geen moeilijke keuze want ik hou écht niet van alles technisch, op de middelbare al niet… De horeca werd het dus, en de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor deze keus. Het greep me, ik werd er verliefd op, dit wilde ik! De dagbesteding netjes afgerond, geleerd om te koken en te bedienen, ik voelde mijn als een vis in het water.
Tijdens deze ‘opleiding’ leerde ik iemand kennen, zij die me kennen, weten alle namen uit mijn verhaal maar houd hem voor hier liever anoniem. Ik ben weggelopen uit Westhaven (wederom lang verhaal, echt dat boek is welkom…) en kwam bij hem terecht in Rotterdam. Terugkijkend vanuit het hier en nu, het heeft zo moeten lopen, ik weet nu namelijk heel goed wat ik wel en niet wil aan een man. Hij heeft me niet heel netjes behandeld en dan druk ik mij nog zachtjes uit. Vaak genoeg de politie bij te pas geweest en in Blijf van mijn lijf huizen gezeten. Leger des Heils mij niet onbekend. Tijdens deze giftige relatie (waarin je uit angst nergens heen durft) had ik 1 uitvlucht, daar kon ik mezelf even zijn for the time being. De Out of Time, zowel een kroeg als een coffeeshop. Ik werkte in de kroeg en liep voornamelijk terras, heerlijke tijd daar gehad. Horecabloed kruipt waar het niet gaan kan.
Sinds ik Frank ken en we kinderen hebben werkte ik niet meer in de horeca, dat is toch veelal de avonden en weekenden en wilde graag mijn kinderen zien opgroeien. Callcenter werk werd het, jarenlang gedaan en super goed te combineren met de meiden en school. Ik heb echter altijd gezegd, als de meiden oud genoeg zijn wil ik weer terug de horeca in. En het mocht zo zijn, afgelopen maand zag ik een vacature bij het restaurant 2 minuten bij ons vandaan en heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik aangenomen. Vooralsnog voelt het enorm vertrouwd weer terug te zijn in de omgeving maar ik het liefste ben. Daarnaast ben ik ook ZZP’er sinds 2010 en kun je op mijn Instagram allemaal zien wat ik doe.
Vrije tijd wat is dat?
Frank en ik zijn dol op reizen, ik vloog voor het eerst dankzij hem, kwam verder dan Luxemburg dankzij hem en heb een passie ontwikkeld voor architectuur. Vooral Kroatië heeft onze harten gestolen. We zijn er nu (nog maar) 2 keer geweest. 1 Keer samen en in 2020 samen met onze meiden. Spanje, Turkije, Italië, Tsjechië, Frankrijk, Duitsland & België. Die hebben we tot nu toe gehad maar nog niets heeft
Kroatië van zijn nummer 1 plek kunnen verslaan. Ooit hopen we er een tweede huisje te hebben. Dromen zijn er om na te jagen dus we doen ons best.
Ogh en ja, ik heb wel echt een verslaving voor iets wat ik graag speel zodra ik een beetje vrije tijd heb: Toyblast! Ik speel het geloof ik al een jaar of 4-5 en is echt een dingetje…
Feitjes
Chaotisch is echt mijn middle name, ik ben een ongestructureerde losbol die eigenlijk maar gewoon wat doet. Niets gaat in volgorde en plannen kan ik al helemaal niet. En toch, gaat het (bijna) altijd gewoon goed dus het is gewoon wie ik ben. Beetje Borderline misschien?
Creatieve duizendpoot. Mijn moeder zei vroeger altijd al ‘wat jouw ogen zien, kunnen jouw handen maken’ en verrek, ze heeft gelijk. Ik kan best veel en vindt ook best veel leuk om te doen. Fimo klei deed ik vroeger veel, digitaal scrapbooking, geboortekaartjes ontwerpen, spulletjes naaien van tasjes tot babynestjes, meubels in elkaar zetten, tekenen. Ik vind veel leuk en heb niet echt 1 specifiek ding ofzo.
Ik snurk, of Frank dat nou zo grappig vindt valt te betwijfelen en met een drankje op net ff iets harder dan gemiddeld. Zelfs de kinderen worden er wel eens wakker van. Agh, als dat het ergste is.
.Waar we staan over 5/ 10 en 25 jaar?
Ik hoop niet meer in Nederland, hoe gek het misschien ook klinkt, ik ben hier echt klaar voor mijn gevoel. Kroatië heeft ons hart gestolen en als het aan ons lag zaten we er al. Frank is echter niet zo impulsief als ik, springt niet snel in het diepe (de verhuizing was ook mijn initiatief en houdt van de 3 R’en. Rust, Ritme en Regelmaat. Tijdens onze vakantie als gezin vonden ook de meiden het geweldig maar met 1 kind wat wel en 1 kind niet wil verhuizen blijven we toch nog maar even hier. Wie weet, als ze oud genoeg zijn en op zichzelf wonen gaan we alsnog. Of een tweede huisje, ook leuk. Een mens moet dromen hebben om na te kunnen jagen
Over 10 jaar ben ik bijna 50 en zijn onze meiden volwassen vrouwen. Vind je het heel erg als ik daar nog eventjes niet aan wil denken .
Die 25 jaar later zitten we gewoon in Kroatië, lekker aan het strand, wandelend door de bergen, eilandhoppen binnen het land zelf, het heeft ZOVEEL moois wat we nog niet hebben gezien. Daar heb je 25 jaar niet eens genoeg aan denk ik!
Mijn doelen
Mijn doel is dus ooit wel een boek te schrijven over mezelf. Een autobiografie, ik denk namelijk dat ik heel veel mannen en vrouwen, misschien ook kinderen, kan helpen in hun Borderline ervaringen. Er is
mij de afgelopen jaren zo vreselijk veel duidelijk geworden. Ik heb mezelf ontzettend goed leren kennen en ook Frank kent me door en door en weet precies hoe te handelen in bepaalde situaties. Ook onze kinderen moeten natuurlijk leren omgaan met hun moeder en ik moet zeggen, het gaat niet altijd goed maar we zijn als gezind goed gestroomlijnd en dat gun ik iedereen! Borderline betekend niet gelijk dat je gek bent of een negatieve stempel hebt. Het heeft ook een keerzijde. Ik schaam mij er niet voor, nooit gedaan ook, het gaf juist enorm veel inzichten. De mensen die gelijk hun oordeel klaar hebben zijn ook niet de mensen die je in je circle of trust moet willen hebben.
Hoelang ben ik al actief op Instagram.
Poeh, sinds 2015 geloof ik, wel al eerder ook maar opnieuw begonnen. Het is soms een ratjetoe (druk ERS-hoofd) aan posts en stories maar goed, that’s me though. Ik vind het echter wel leuk en heb wel geleerd om negatieve reacties te filteren en te laten voor wat het is, het zegt meer over hen dan over mij.
Wat vind je leuk aan Instagram? Wat vind je minder leuk aan Instagram?
Nou ja dat dus, negatieve mensen heb je overal en hou je overal. Ik probeer het los te laten, het me niet te laten raken, het is tenslotte maar internet. De mensen die ik real life ken, die in mijn leven horen en zijn en ik persoonlijk ken, betekenen veel voor me. Instagram heeft ook zeker positieve kanten, zo leer je vaak ook nieuwe leuke mensen kennen. Ik probeer het toch vaak wel te filteren, en dat gaat prima.
Tot slot…
Ik denk dat veel al wel gezegd is, het is wellicht net zo’n chaotisch verhaal geworden als ikzelf chaotisch ben maar goed, daar prik je vanzelf doorheen als je me kent.
